ඔක්කෝටම කලින් හැම දෙනාටම සුභම සුභ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා කියන්න කැමතියි. මොකද ඉතින් 2022 සිංහල හින්දු අලුත් අවුරුද්දට පස්සේ බ්ලොග් එකට ලියන පළවෙනි පෝස්ටුව මේක වෙන නිසා.
මේ දවස්වල ඉතින් රටේ පවතින වාතාවරණය එක්ක ආයෙමත් ජීවිතයේ ගොඩක් දේවල් රිවස් එකට යන්න පටන් අරගෙන තියෙන විත්තිය නම් කාටත් තේරෙනවා ඇති. විශේෂයෙන්ම අධ්‍යාපනය තමන්ගේ ජීවිතයේ ඉදිරි ගමන් මාර්ගය විදිහට තෝරාගත්ත අයට නම් සෑහෙන්න අහේනි කාලයක් තමයි උදාවෙලා තියෙන්නේ 2019 න් පස්සේ මේ වෙනකම්ම. ඒ විතරක් යැ ගෑස් ප්‍රශ්න, තෙල් ප්‍රශ්න වගේම ජීවන වියදම ඉහල යාමත් එක්ක මිනිස්සු සෑහෙන්න පීඩනයකට තමයි මැදි වෙලා ඉන්නේ. ඒ පීඩනය මේ දවස්වල එක එක විදිහට පිටදානවා. මිනිස්සුත් සෑහෙන්න අසරණයි. ඔන්න ඔය නිසා එදිනෙදා වැඩකටයුතු කරගෙන යද්දී කවුරු කවුරුත් එලැඹිසිටි සිහියෙන් කටයුතු කිරීම නම් මනාවයි.
මෙදා පාර බ්ලොග් පෝස්ටුවෙන් කියන්න ලෑස්ති වුණේ වෙනස් කතාවක්. එකපාරටම කතාවට එනවට වඩා පොඩ්ඩක් රට තොටේ ඇවිදලා ඇවිත් කීවොත් හොදයි කියලා හිතුණු නිසා තමයි අර උඩ පොඩි සටහන දැම්මේ. මේක අවුරුද්දකට විතර කලින් හරියටම කීවොත් 2021 අවුරුද්දේ අවසාන කාර්තුවේ දී මම කරපු පොඩි වැඩක්.
මට ඕක මතක් වුණේ. ඊයේ (30) දවසේ මුහුණු පොතේ සැරිසරන අතරේ දී තිබ්බ එක්තරා වීඩියෝ දෙකක් දැකලා. එකක් පිටරට එකක්. චතුෂි අක්කා තමයි ඒක ෂෙයාර් කරලා තිබ්බේ. යම් විදේශ රටක තියෙන Fashion Show එකකදී අත් අල්ලගෙන යනවා පොඩි පිරිමි ළමයෙකුයි ගැහැණු ළමයෙකුයි අත් අල්ලගෙන. එහෙම දෙන්නා වේදිකාවේ අන්තයට ගිහින් එන අතරේ දී එහා පැත්තෙන් එනවා පොඩි කොල්ලෙක් අර විදිහටම තනියම. මේ කොල්ලා අර අත් අල්ලගෙන එන දෙන්නට යන්න ඉඩ දෙන්නේ නැතුව ඒ දෙන්නා මැදින් යනවා. ඒ නිසා අර කොල්ලට කෙල්ලව අතහැරෙනවා. දෙන්න මැදින් ගියපු පිරිමි ළමයට හිනා යනවා සිද්ධියට.
දෙවැනි වීඩියෝ එක “පවුල කනවා” කියන මාතෘකාවෙන් තිලක් සර් ෂෙයාර් කරලා තිබ්බ එකක්.
ඒ වීඩියෝ දෙක දැක්කම මම කරපු පොඩි වැඩක් මතක් වුණා. මේ ඒක ගැන.
මට ඉන්නවානේ මහා වදයක් වෙච්ච ඥාති සහෝදරියක් (මගේ ලොකු නෑනා පොඩ්ඩ). එයාගේ දත් සෙට් එක තරමක් ඇදයට පිහිටලා තියෙන්නේ. දත් ටිකෙන් ටික ඉස්සරහට එනවා. ඔය සිද්ධිය නිසා දන්ත වෛද්‍ය උපදෙස් පරිදි කම්බි වැටක් ගහලා දත් සෙට් එක මෙල්ල කරන්න අවසානයේ දී තීරණය වුණා.
නෑනා පොඩ්ඩ ඉන්නේ පුලනරිවල. එහේ ඩොක්ටර් කෙනෙක් තමයි වැඩේට තෝරගත්තේ ඉතින්. හැබැයි මොකක්දෝ හේතුවක් නිසා ඒ ඩොක්ටර් පේරාදෙණිය ට මාරුවක් අරගෙන ඇවිල්ලා දවස් කිහිපයකින්. දැන් ඉතින් අදාළ වෛද්‍යවරයා නැතිව වෙනත් වෛද්‍යවරයෙක් මාර්ගයෙන් වැඩේ කරගන්න අපේ නෑනා පොඩ්ඩ අකමැති වෙච්ච නිසා තකහනියෙම ඩොක්ටර් හොයාගෙන පේරාදෙණිය යන්න තමයි තීරණය වුණේ.
ගමන යන්න කලින් නෑනා පොඩ්ඩ අපේ ගෙදර ඇවිත් පහුවදා උදේ 5.55 පොඩි මැණිකේ කෝච්චියේ පේරාදෙණිය හන්දිය දුම්රිය ස්ථානය දක්වා ගියා. එයාට තනියම යන්න බැරි දෝෂයක් (තනි කන් දෝෂය) තියෙන නිසා මට තමයි කැන්දගෙන යන්න වුණේ. පේරාදෙණිය ටවුමට ගිහින් ඩොක්ටර්ට කෝල් කරද්දී කියපි එයා ඉන්නේ වැලිගල්ලේ කියලා. වාසනාවට එතුමී ඇවිත් අපිව එක්කගෙන ගියා ඉතින්. ඒ නිසා ජාමේ බේරුණා. දත් සෙට් එකේ වැඩෙත් කරගෙන ආයේ ආවේ නම් බස් එකේ. ඒ පේරාදෙණිය ටවුමට එනකම්.
පේරාදෙණිය යකා පාලම ගාවට පේන පේරාදෙණිය හන්දිය දුම්රිය ස්ථානය සහ සංඥා කුළුණු.
ඔතනින් කෙලින් ගියොත් කොළඹ කොටුවට. වමට හැරෙව්වොත් බදුල්ලට. මම පොටෝව ගන්නේ නුවර පැත්තේ ඉදන්.
මට සෑහෙන්න කාලයක ඉඳන් ලොකු ආසාවක් තිබුණා පේරාදෙණිය කෝච්චි පාලමේ (කළු පාලම/ යකා පාලම) පොටෝවක් ගන්න. ඒ වැඩේ කරගන්නත් ලැබුණු අවස්ථාව ප්‍රයෝජනයක් කරගත්තා. ඒ නිසා වැලිගල්ල ඉදන් පේරාදෙණියට බස් එකේ ඇවිත් ආපහු කිලෝමීටර් එකක් (1) වගේ පහලට ඇවිදගෙන ආවා නෑනා එක්ක. අර උඩින් කීව යකා පාලම ගාවට.
ඔන්න ඔතන තමයි රස කතාව තියෙන්නේ.
පාලමේ පොටෝව ගන්න යද්දී ලව් කපල් එකක් එතැන. ඒ කීවේ කොල්ලෙකුයි කෙල්ලෙකුයි එතැන. සෑහෙන්න මුකුලුව. ඔතනට මමයි, අපේ ලොකු නෑනයි ගියේ උදේ 11.00 ට වගේ. ආපහු පේරාදෙණිය හන්දිය ස්ටේෂන් එකට යන්නත් ඕන අංක 1016 උඩරට මැණිකේ කෝච්චිය අල්ල ගන්න. ඒක පේරාදෙණිය හන්දිය ස්ටේෂන් එකට එන්නේ දවල් 12.30 වගේ වෙද්දී. අර ලව් කපල් එක නිසා මගේ හීනය වෙච්ච පේරාදෙණිය යකා පාලමේ පොටෝව ගන්න එක සෑහෙන්න ප්‍රමාද වුණා. කොටින්ම කීවොත් මම පැය භාගයක් විතර ඉවසුවා. අර ඩබල යන පාටක් නෑ. පොඩ්ඩක් පාලම ගාවින් එහාට වෙන අදහසකුත් නෑ. බැරිම තැන අවම බලය පාවිච්චි කරන්න සිද්ධ වුණා අකමැත්තෙන් වුණත්.
ඉවසීමේ සීමාව පැන්න නිසා “ස් .. .. ස් .. .. නංගී, චුට්ටක් එහාට වෙන්න මට පාලමේ පොටෝවක් ගන්න” කියලා එතැන හිටපු ගැහැණු ළමයට කීවා. ඒ වෙලාවේ අර කොල්ලා මට කඨාක්ෂ බැල්මකුත් දැම්මා. සමහර විට ඒ උදවියගේ පෙම් ලෝකයට බාධා කරපු නිසා වෙන්න ඇති. ඒත් කරන්න දෙයක් නැහැ. පොදු දේපළ අවභාවිතා කරන්න දෙන්න බැහැනේ .......
ඔය විදිහට පාලමේ පොටෝව අරගෙන පේරාදෙණිය හන්දිය ස්ටේෂන් එක පැත්තට ඇවිදගෙන එද්දී ලොකු නෑනා මට බැන්නා, “අහිංසක පවුල් කඩන්න එපා” කියලා. ඊට පස්සේ මම එයාගෙන් ඇහුවේ, “ඒ දෙන්නට පවුල් වෙන්න අත්සන් කළේ ඔයාද ?” කියලා විතරයි. ප්‍රශ්නය විසදුණා. ආයේ ඔය ගැන කතා කරේ නෑ මාත් එක්ක.
අන්තිමට පාලමේ පොටෝවකුත් ගත්තා. පේරාදෙණිය හන්දිය ස්ටේෂන් එකට ඇවිල්ලා
උඩරට මැණීකේ කෝච්චියේ නුවරටත් ආවා. එතැනින් හවස 3 කොළඹ කොටුව නගරාන්තරේ ගෙදර එන්න
තමයි තිබ්බේ. සෑහෙන්න වෙලාවක් තිබ්බ නිසා දවල්ටත් කාලා ආයේ ස්ටේෂම පැත්තට ඇවිත්
වාඩිවෙලා ඉන්නකොට පොඩි වස්තුවක් අහම්බෙන් වගේ ලැබුණා. ඒ තමයි මහනුවර දුම්රිය ස්ථානයේ
150 වැනි සංවත්සරයට 2017 අවුරුද්දේ දී නිකුත් කරපු සමරු කලාපය.
ඔන්න ඔය විදිහට තමයි එදා දවසේ ලව් කපල් එහාට කළේ.
